„U PROGU DNIA” w Radiu Katowice – Środa – 22.10.2014 r., g.6.15 – ks. Stefan Czermiński
29 Tydzień zwykły (Rok A, cykl II)

TAJEMNICA ŚWIĘTOŚCI JANA PAWŁA II – TOTUS TUUS !

Szczęść Boże – wszystkim!

Dzisiejszy dzień jest dla wielu dniem niezwykłym, bowiem właśnie dzisiaj, po raz pierwszy, obchodzimy wspomnienie ŚWIĘTEGO Jana Pawła II! Po raz pierwszy – „świętego” – ponieważ jego kanonizacja odbyła się niecałe pół roku temu, 27 kwietnia, w Niedzielę Bożego Miłosierdzia.

Jak zawsze przy takich szczególnych okazjach pojawia się pytanie: co jest kluczem do jego świętości? Co pchnęło go na tę orlą ścieżkę gigantów ducha?

Odpowiedzi warto poszukać w dzisiejszych czytaniach, specjalnie na ten dzień wyznaczonych. Zwłaszcza w Ewangelii, która przytacza dialog Jezusa z Piotrem, już po Zmartwychwstaniu, jaki wydarzył się nad brzegiem jeziora Genezaret.

Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie...? - pyta Jezus.

„Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham!” - odpowiada Piotr.

Ale Jezus zadaje to pytanie trzykrotnie, jakby chciał skłonić Piotra do głębokiego zastanowienia się nad odpowiedzią. To prawda, na takie pytania, jeśli kochamy, chcemy reagować natychmiast i z radością, bo miłość, to coś, czego najbardziej pragniemy i co chcemy jak najszybciej odwzajemnić. Wszak tylko miłość pyta o miłość...

Jeśli jednak o naszą miłość pyta Boska Miłość, to trzeba tu zwolnić, aby w odpowiedź zaangażować nie tylko swoje emocje, ale całego siebie; całą wolę, cały rozum, całą swoją osobę!

Czy Bóg, który chce ofiarować Ci swoje serce, nie pyta równocześnie także o całe twoje serce?

Czy można tu dopuścić jakąkolwiek powierzchowność?

Na tym polega chyba tajemnica świętych, że są oni szczególnie wrażliwi na miłość, i jeśli o miłość zapyta ich Boska Miłość, to odpowiadają całym sercem, „idą na całość!” – „TOTUS TUUS!”.

Wtedy też Bóg ma pełną swobodę w promieniowaniu przez nich na świat swoim światłem i swą mocą, i to nie tylko podczas ich ziemskiego życia, ale nawet także po ich śmierci.

Aleksandra Zapotoczny, dziennikarka biura prasowego w Watykanie, wspomina jeden z tysięcy listów, jaki został położony na grobie Jana Pawła II, napisany w języku syngaleskim, używanym na Sri Lance. List donosił o uzdrowieniu za wstawiennictwem Jana Pawła II. Kiedy dziennikarka poprosiła kogoś z tamtego rejonu świata o przetłumaczenie, tłumacz, czytając, zdenerwował się i zapytał: „To wasz Bóg robi takie cuda? Bo nasz Budda – nie!” („Byłam tam”; s.31.)

Watykańska dziennikarka przytacza też rozmowę z pielęgniarką, siostrą Ritą Megliorin, która była oddziałową w poliklinice Gemelli, specjalnie przydzieloną do opieki nad naszym papieżem, czuwającą przy nim do ostatnich jego chwil.

Na pytanie, czego nauczyły jej te chwile, stwierdziła bez namysłu, że nauczyła się nie bać, zgodnie z jego zawołaniem: „Nie lękajcie się!” – przecież nigdy nie jesteśmy sami! Zaraz też dodała: „Był moim Ojcem. Kiedy zapadła decyzja o wykonaniu zabiegu tracheotomii ufałam, że przyniesie ona dobry rezultat, jednak na samą myśl fizycznego i duchowego cierpienia Papieża pragnęłam, by Jezus wziął w ofierze moje życie.

W wieczór jego śmierci pragnęłam czuwać przy Nim, ochraniać Go... chciałam Go obdarzyć całą matczyną miłością, jaka tylko we mnie była. Nie byłam godna, by Mu służyć.

Chciałam podziękować Mu za to, że poprzez Niego poznałam wielkość Boga. Tak naprawdę, to jeszcze czuję na moim policzku Jego Ojcowską rękę. To On był moim Ojcem, który zaspokoił moje pragnienie i głód Bożej Miłości.” (s.101.)

Wpatrujmy się często oczyma duszy w postać Jana Pawła II, aby i nam mogło się w coraz większym stopniu udzielać jego zawierzenie Bożej Miłości; abyśmy i my mogli wypełnić choćby cząstkę tego, czego on dokonał. Bo chyba przede wszystkim w tym celu Bóg dał nam tak wielkiego świętego!